آلوده کردن آبها در زمره گناهان بزرگ است ؛ زیرا از سویی کفران نعمت الهی ، وارد ساختن ضرر به دیگران ، تجاوز به اموال عمومی و از مصادیق ظلم است و از سوی دیگر ، هرگاه این آلودگیها به میزان گسترده در دریاها ، اقیانوسها و رودخانه ها انجام شود ، از مصادیق فساد در زمین خواهد بود که در فقه اسلامی برای مفسدان ، شدیدترین کیفرها در نظر گرفته شده است .
در روایات متعددی به صراحت از آلوده کردن آبها و حواشی نهرها و رودخانه ها نهی شده است ؛ اسراف از گناهان بزرگ است و به طور کلی در همه جا و در همه منابع طبیعی حرام است .
این حکم در خصوص آبها از شدت بیشتری برخوردار است ؛ زیرا بر طبق روایات ، هر گونه اسراف در آب حتی در نوشیدن و وضو گرفتن و غسل کردن نهی شده است .
منبع :حیدری نراقی . علی محمد ، آب مایه حیات ، انتشارات مهدی نراقی، چاپ اول ، 1386 ، قم .
شاهان و امیران عصر قاجار به ویژه ناصرالدین شاه و پسر او ظل السلطان (حاکم اصفهان) برای از سر راه برداشتن افراد بانفود به ایشان قهوه آلوده به سیانور خورانده و به اصطلاح اعدام محفلی میکردند. کسی که قهوه آلوده به سیانور را میآشامید دچار تنگی نفس و پس از چند دقیقه دچار ایست قلبی میشد. اگر کسی با علم به قصد، داوطلبانه قهوه را نمینوشید آن را به زور به او می خوراندند. شرط مهم این بود که جنازه علائم مشهود از جمله زخم و کبودی نداشته یاشد. این گونه اعدام محفلی در چند مورد به رضاخان (پهلوی) هم نسبت داده میشود، از جمله قتل اقبال السلطنه ماکویی حاکم ماکو.