بیانات مقام معظم رهبرى (مدظله العالی) دراجتماع عظیم مردم ورامین

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم

الحمدللّه ربّ العالمین والصّلاة والسّلام على سیّدنا و نبیّنا و حبیب قلوبنا ابى القاسم المصطفى محمّد و على اله الا طیبین الا طهرین المنتجبین سیّما بقیّة اللّه فى الارضین (ارواحنافداه ).
خدا را سپاسگزارم که امروز بنده را موفق فرمود تا به زیارت این سرزمین پاک و شما مردم عزیز نایل شوم . به علت خاطره بسیار پُرعظمت خرداد، مایل بودم این دیدار در خرداد ماه انجام بگیرد. خرداد ورامین ، یک خاطره فراموش ‍ نشدنى است . همه مردم عزیز ورامین ، پیشوا، قرچک ، جوادآباد و پاکدشت مجموعه اى را تشکیل مى دهند که ارزشهاى این منطقه از ایمان و عزم و اراده آنها ناشى شده است ؛ حق هم همین است . از روزى که فرزند بزرگوار موسى بن جعفر حضرت جعفربن موسى بعد از آسیب دیدن به وسیله دشمنان و مخالفان ، به مردم ورامین پناهنده شد و مردم ورامین این امامزاده عالى مقام را چون جان شیرینى در برگرفتند و در همین جا ایشان بر اثر جراحت به شهادت رسید، نشانه هاى توجه این مردم به ارزشهاى والاى اسلامى آشکار شد؛ بخصوص چیزهایى که احتیاج به عزم و مجاهدت دارد. در پانزده خرداد سال 42 هم مردم ورامین نشان دادند که در راه حقیقت و دفاع از حق و اسلام ایستاده اند؛ حتّى به قیمت جانشان . ورامینى ها در حرم مطهر حضرت جعفربن موسى سوگند یاد کردند و به سمت تهران راه افتادند و در میانه راه در مواجهه با شدت عمل و خشونت رژیم سفاک پهلوى ، خون پاکشان در همین منطقه باقرآباد و قرچک بر زمین ریخت و مظلومانه جان دادند. آن روز هیچ کس ‍ گمان نمى کرد روزى خواهد رسید که این شهداى مظلوم و گمنام ، مثل ستاره هاى درخشان ، نه فقط در آسمان ورامین ، بلکه در آسمان ایران اسلامى خواهند درخشید. آنها در مظلومیت جان دادند و خدا به مظلومیت و غربت آنها برکت داد و مجاهدت آنها در پى خود مجاهدتهاى دیگرى را به وجود آورد ...

مردم ورامین و پیشوا پیشگامان نهضت اسلامی

مردم ورامین و پیشوا مردمی متدین، انقلابی و آگاه هستند و در طول نهضت مقدس اسلامی در حمایت از مرجعیت امام و انقلاب اسلامی از پیشگامان به شمار می‌روند. در جریان حادثه خونین 15 خرداد و دستگیری حضرت امام خمینی به دست مزدوران پهلوی، مردم این شهر در اعتراض به این اقدام، با پای پیاده عازم تهران بودند که در جلوی پل باقر‌آباد به گلوله بسته شدند و صدها تن از آنان به درجه رفیع شهادت نایل آمدند. یکی از شاهدان عینی از این واقعه خونین تاریخی چنین نقل می‌کند:
«ساعت حدود 11 صبح روز پانزدهم خرداد 42 برابر با دوازدهم محرم الحرام بود که جمعیت کثیری از مردم منطقه پیشوا در صحن مطهر حضرت امامزاده جعفر(ع) گرد آمده بودند تا شاهد مراسم خاص روز بنی‌اسد ـ که فقط در این شهر انجام می‌شود ـ باشند. در این هنگام ناگاه خبر رسید که حضرت آیت الله العظمی خمینی را دستگیر کردند. تا خبر منتشر شد، همه مردم آمادۀ دفاع از مقام مرجعیت شدند و یکجا از صحن مقدس به قصد تهران حرکت کردند. در این هنگام، پیشنهاد شد که مردم متفرق شوند و با آمادگی بیشتر در ساعت سه بعد از ظهر در صحن مطهر جمع شده و با یک برنامه‌ریزی صحیح حرکت نمایند. اما ساعت دو بعد از ظهر به علت ازدحام بیش از حد جمعیت، بی‌اختیار حرکت آغاز شد و اولین محل در طول مسیر راه، شهرستان ورامین بود که جمعیت می‌باید از آنجا عبور می‌کردند.
تا نزدیکی ورامین از همۀ روستاها به جمعیت ملحق می‌شدند و مردم غیور ورامین که خبر دستگیری امام به آنان رسیده بود نیز خود دو کیلومتر به استقبال مردم پیشوا آمدند و به جمع آنها پیوستند و جمعیت عظیمی را تشکیل دادند و به طرف تهران حرکت نمودند و در طول مسیر، شعارهای «خمینی، خمینی، خدا نگهدار تو/ بمیرد، بمیرد، دشمن خون‌خوار تو»، «مرگ بر این دولت قانون شکن»، «ای شیعیان دستگیر کردند مرجع ما را / خدا براندازد این قوم اعدا را» سر می‌دادند. و برخی نیز شعار «مرگ بر شاه» را بیان می‌کردند و نیز در طول مسیر، ذکر «یا حسین» و «صلوات» هیچ گاه قطع نمی‌شد.
حدود مغرب بود که در نزدیکی پل باقرآباد، با مأمورین رژیم منفور پهلوی رو به رو شدیم. آنان پس از یکی ـ دو اخطار بر روی ما آتش گشودند و در نتیجه جمعی از برادران عزیز ما را در خاک و خون غلطاندند. ما نیز با مقاومت شدید آنها، به عقب رانده شدیم و خسته و نالان و با دلی پر از کینه و بغضِ آن کافران به شهر پیشوا برگشتیم؛ اما در برگشت، چهره شهر عوض شده بود و شهر یک پارچه در عزا، ماتم، ناله، گریه و شیون بود.
آن شب نظامیان حکومت طاغوت، شهر را در  محاصرۀ خود داشتند؛ اما صبح که فرا رسید، موج دستگیری دست اندرکاران این حرکت عظیم آغاز شد و طی آن، به وسیله دژخیمان تعداد زیادی از برادران رشید پیشوا و ورامین و روستاهای اطراف روانۀ زندان گشتند و  در آنجا شرایط سختی را تحمل نمودند. سرانجام دستگیرشدگان پس از تحمل دو سال حبس و گرفتاری شدید، از بند آزاد گشتند. لکن مقاومت آنها باعث گردید تا بارقه‌‌های انقلاب در درون آنها و نسل جوان شعله‌ور گردد و سرانجام این نهال‌های نوشکفته در 22بهمن سال 1357 به درخت تنومند و پرثمر انقلاب تبدیل گردید و مرجع شیعیان جهان از تبعید، به کشور اسلامی ایران بازگشتند و زمام امور را به دست گرفتند»./منبع:نشریۀ 15 خرداد، ش11، سال 1372، ص72؛ آشنایی با سلاله پاکان، ص35. برای آگاهی تفصیلی قیام مردم ورامین و پیشوا، به کتاب «انقلاب اسلامی در ورامین» مرکز اسناد انقلاب اسلامی، رجوع شود.