«بوسیدن دست والدین» شاید برای بسیاری از جوانان امروزی کار سختی باشد اما عمو پورنگ با راهاندازی چالشی قصد دارد این مهم را برای افراد راحتتر کند.
به گزارش فرهنگ نیوز، چالش «بوسیدن دست والدین»؛ چالشی است که این روزها در شبکههای اجتماعی به خصوص اینستاگرام طرفداران زیادی را به خود جذب کرده است.
داریوش فرضیایی (عمو پورنگ) که مرداد ماه سال جاری در حمایت از کودکان غره، کمپینی را با عنوان «کودکان برای کودکان» راهاندازی کرده بود، مبدع این چالش در فضای مجازی است.
این مجری صدا و سیما پس از موفقیت در کمپینی که توانست چهرههای سرشناسی همچون پرویز پرستویی، کمال تبریزی، علی نصیریان، پرویز شیخ طادی، سردار مؤمنی، مرتضی طلایی، علی دایی، امیر قلعه نویی، محمد پنجعلی، افشین پیروانی، کامران نجف زاده، بهنوش بختیاری، کمند و سپند امیر سلیمانی، سحر دولتشاهی، لیلا بلوکات، امیر علی دانایی، رضا بنفشه خواه، حسین یاریار، مجید قناد را جذب کند، حالا از کاربران شبکههای اجتماعی خواسته ضمن بوسیدن دست والدین خود، از این لحظه عاطفی عکس بگیرند و با دیگران به اشتراک بگذارند.
داریوش فرضیایی درباره ثمره این چالش نوشته: نکته مهمی که بواسطه این حرکت میتواند در خانوادهها رخ بدهد، نزدیکتر شدن و صمیمیتر شدن فرزندان به والدین است.
فرزندان ما وقتی محبت و عشق را در آغوش ما ببینید دیگر نیازی ندارند برای جبران کمبودها به محیط بیرون و افرادی نارفیق پناه ببرند. وقتی احساس همدلی و نزدیکی وجود داشته باشه بچهها دیگه مجبور نمیشوند درد و دلهاشون و حتی رازهاشون را به دوست یا رفیقشون بگن.
وی همچنین در پاسخ به افرادی که از بوسیدن دست والدینشان احساس خجالت میکنند چنین توضیح داده: جالبه اکثراً نوشتید خجالت میکشیم یا رومون نمیشه دست پدر و مادرمون رو ببوسیم اما آنها بارها شده قربون صدقه ما رفتن و حتی در آغوشمون کشیدن...
چطور حاضریم عکسهای مختلف از خودمون یا هر چیز دیگه ای بذاریم ولی بوسیدن دست والدین رو نه؛ چون خجالت میکشیم...!؟ یعنی چالش بوسیدن دست والدین ارزشش کمتر از چالش... میباشد!؟
منبع: http://www.farhangnews.ir//content/109743
به گزارش ایرنا، شماری از هنرمندان موسیقی سراسر کشور با حضور بر سر مزار خواننده مشهور و محبوب کرمانیان و ایرانیان یاد وی و دیگر جانباختگان زلزله پنجم دی 1382 این شهر را زنده نگه داشتند.
رییس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان بم در حاشیه این آیین گفت: هر سال به مناسبت فوت مرحوم بسطامی در زلزله بم، آیین گرامیداشت وی در این مکان برگزار می شود.
'علی سیف الدینی' افزود: فاطمه بسطامی رییس بنیاد فرهنگی و هنری بسطامی و جمعی از خوانندگان و نوازندگان کشورمان در این آیین حضور دارند.
هنرمندان حاضر در این آیین چند قطعه موسیقی را به یاد مرحوم بسطامی اجرا کردند.
ایرج بسطامی یکم آذر 1336 هجری خورشیدی در شهرستان بم دیده به جهان گشود، وی دوره ی کودکی خویش را با تشویق پدر و پدربزرگش در راه فراگرفتن آواز و نواختن سازهای گوناگون گذراند و در نوجوانی به منظور یادگیری کامل این فن نزد عمویش یدالله بسطامی نوازنده ی چیره دست کرمان رفت و باسبک استاد عبدالله خان دوامی از استادان برجسته ی موسیقی اصیل ایران آشنا شد.
ایرج بسطامی در سال های بعد با یاری حسین سالاری نوازنده ی نامدار این دیار به کلاس آواز استاد محمدرضا شجریان راه پیدا کرد و به فراگیری آواز و ردیف های آوازی پرداخت و با وجود مشکلات راه و مسافت زیاد، هفته ای یک بار به منظور یادگیری آواز از بم به تهران سفر می کرد تا آن که مدتی بعد در محله ی پامنار تهران ساکن شد.
نقطه ی عطف زندگی هنری وی آشنایی با پرویز مشکاتیان نوازنده ی مشهور سنتور بود که از آن پس همکاری های او با گروه عارف به سرپرستی مشکاتیان آغاز شد. ایرج بسطامی در کنار این استاد چیره دست توانست فن تلفیق شعر و موسیقی را فرا گیرد و آلبوم افشاری مرکب نخستین اثر ایرج بسطامی، نتیجه ی آشنایی وی با پرویز مشکاتیان بود و اینگونه فعالیت های او به صورت رسمی شروع و به جامعه ی هنرمندان ایران زمین معرفی شد.
پس از پخش نخستین آلبوم ایرج بسطامی، صدای دلنشین او مورد استقبال مردم قرار گرفت و انگیزه وی را برای ادامه راه بیشتر کرد. آوازهای او بر پایه ی سنتور بود و در گام های بلند مهارت ویژه ای داشت و هنوز هم ترانه های دشتی وی در سراسر ایران از شهرت بسیاری برخوردار است.
ایرج بسطامی در آلبوم رقص آشفته با ترجیع بند «من ماندم تنهای تنها» بیش از پیش شناخته شد و تصنیف «دلم ای وای دل» سروده ی خواجوی کرمانی و خوش نوای بی نوا از جمله آثار او است که با استقبال دوستدارانش روبرو شد.
وی آلبوم «وطن من» را با شعر ملک الشعرای بهار تهیه کرد و تصنیف آن مربوط به آهنگی از پرویز مشکاتیان است.
اوج فعالیت های هنری ایرج بسطامی در دوره ی میانسالی وی بود و این خواننده ی پرآوازه در 14 سال تلاش در عرصه هنر 11 آلبوم ماندگار از خود برجای گذاشت. ایرج بسطامی در کنار برخورداری از صدایی رسا و مستقل، شخصیت و هویت آوازی منحصر به فردی داشت.
یادش گرامی روحش شاد باد.