در پی حذف تیم ملی ایران از جام ملت های آسیا، حمید درخشان به منتقد شماره یک کارلوس کروش تبدیل شد. سرمربی پرسپولیس طی روزهای اخیر در چند نوبت و به صورت متوالی علیه سرمربی تیم ملی مصاحبه کرد که البته این انتقادات واکنش مرد پرتغالی را نیز به همراه داشت. در همین گیر و دار شنیدیم باشگاه پرسپولیس به حمید درخشان توصیه کرده دیگر علیه کروش و تیم ملی مصاحبه نکند و... در این ارتباط بد ندیدیم قبل از بازی عراق و کره جنوبی سراغ سرمربی پرسپولیس برویم و سؤالاتی که طی چند روز اخیر در ذهن مان رژه رفته را با وی در میان بگذاریم. در طول این گپ و گفت چالشی، گاهی صدای درخشان بالا رفت و گاهی هم از پرسش های ما دلخور شد و در انتها هم بالاخره خندید! به نظر خودمان که مصاحبه جالب و متفاوتی شد البته تا نظر شما خواننده گرامی چه باشد!
شنیدیم باشگاه پرسپولیس به شما توصیه کرده دیگر علیه کارلوس کروش مصاحبه نکنید.
کی گفته؟!
گفتیم که شنیدیم... حالا این موضوع را تکذیب می کنید یا تأیید؟
(بلافاصله) نه! هیچ کس چنین حرفی به من نزده است البته قرار بر این شده که در فرصتی مناسب و با انتشار یک بیانیه، جواب حرف های سرمربی تیم ملی را بدهم.
مثل سرمربی استقلال؟!
حالا منتظر باشید تا خودتان ببینید شبیه بیانیه سرمربی استقلال است یا نه!
می خواهیم به روز بازی با عراق برگردیم. آیا شما انتظار داشتید تیم 10 نفره ایران، عراق 11 نفره را شکست دهد؟!
مگر کره جنوبی را 10 نفره و با همین بازیکنان نبردیم؟!
فرق می کند آقای درخشان! آن بازی در تهران و پیش چشم هزاران تماشاگر ایرانی برگزار شد و تازه دقایق 10 نفره شدن تیم ملی بسیار کمتر بود؛ در حالی که ما جلوی عراق و پس از اخراج پولادی، حدود 80 دقیقه 10 نفره بودیم، دو مرتبه گل خوردیم و به بازی برگشتیم...
به نظر شما این معجزه بوده؟!
معجزه نبود اما کار بسیار سختی است و در فوتبال ما سابقه نداشته تیمی 90 دقیقه 10 نفره باشد، دو بار عقب بیفتد و باز جبران کند.
چرا شما و روزنامه خبرورزشی از کارلوس کروش حمایت می کنید؟!
شما گزینه بهتری سراغ دارید؟!
این همه مربی خوب و بزرگ در اروپا هست که با این مبلغی که کروش گرفته، با سر به ایران می آیند! کروش یکی از مربیان گران دنیاست. پول خوب می گیرد و باید کار خوب ارائه بدهد. او باید ایران را قهرمان جام ملت ها می کرد وگرنه...
(به میان حرفش می پریم) اگر داور اجازه می داد، شاید به نیمه نهایی و فینال هم می رسیدیم ولی آخرین قهرمانی ما در جام ملت ها سال 1976 اتفاق افتاد. می دانید چند سال قبل؟!
(با عصبانیت) کجای داوری ایراد داشت؟!
یعنی اخراج پولادی درست بود؟!
(با عصبانیت بیشتر) بازیکن حرفه ای نباید بداند کارت زرد دارد؟ اصلاً او آن جلو چه کار می کرد؟ چرا با گلر حریف بی دلیل قاطی شد و خودش را زمین انداخت و تمارض کرد؟! یک مقدار واقع بینانه برخورد کنیم. اگر فوتبال برتر و منطقی تر ارائه می دادیم، آیا کار به آنجا می کشید؟
قبول ندارید که تا قبل از 10 نفره شدن و اخراج مهرداد پولادی، ما سرتر از عراق بودیم و حتی به گل هم رسیدیم؟
(با همان لحن) چقدر سرتر بودیم؟ آیا ما جلوی عراق هم قرار است بازنده وارد زمین شویم؟!
آقای درخشان، همین عراق 5 لژیونر دارد و تیم گردن کلفتی است.
(صدایش باز هم بالاتر می رود) لیگ همین عراق آماتور است. یک استادیوم درست و حسابی و با استانداردهای AFC ندارد. نصف عراق دست تروریست های داعش است. آن وقت ما باید به این حریف ببازیم؟! حالا شما خودتان خواهید دید که همین عراق حداقل با اختلاف 2 گل به کره جنوبی می بازد (همان طور که در مقدمه مصاحبه نوشتیم، این گپ و گفت قبل از بازی عراق و کره جنوبی انجام شده است.)
شاید این اتفاق بیفتد ولی اگر کره جنوبی هم قرار بود 90 دقیقه 10 نفره مقابل عراق بازی کند، همین حرف را می زدید؟
من نمی دانم شما دنبال چه چیزی می گردید؟! من بحث فنی مطرح می کنم شما باز هم سراغ 10 نفره شدن ایران می روید یا بحث داوری را پیش می کشید!
آخر زمین و زمان می دانند بنجامین ویلیامز استرالیایی علیه تیم ایران سوت زد و حتی مارک بوسنیچ و جان آلویسی هموطنان او هم به این امر اعتراف کردند و شکست ایران مقابل عراق را فقط به اشتباهات داوری ربط دادند.
اصلاً داور استرالیایی علیه ما سوت زد. اگر کارلوس کروش در کنفرانس مطبوعاتی علیه کمیته داوران فوتبال آسیا و همین بنجامین ویلیامز حرف نمی زد، آیا این اتفاقات می افتاد؟ یک مربی حرفه ای باید بداند چگونه مصاحبه کند و گزک دست کمیته داوران ندهد. از آن گذشته چرا آن روزی که توپ ازبک ها یک متر داخل دروازه رفت و سیدجلال حسینی آن را از توی گل بیرون کشید، کروش حرفی نزد؟ آن روز داوری به نفع ایران بود و حالا...
انصافاً شما جای کروش بودید، از نحوه قضاوت داوران در بازی های ایران در جام ملت های آسیا اظهار رضایت می کردید؟
باز برگشتید به خانه اول! آقاجان قاطعانه اعلام می کنم 80 درصد حذف ایران از جام ملت ها گردن کروش بوده است. اگر هم تا یک چهارم نهایی جام ملت ها صعود کردیم، به لطف زحمت و تلاش بازیکنان بوده است.
بی رودربایستی، اگر یکی از همکاران شما می آمد و برد پرسپولیس در دربی هفتاد و نهم را فقط به بازیکنان تیم تان ربط می داد و اعلام می کرد حمید درخشان هیچ نقشی در این پیروزی نداشته است، چه حالی به شما دست می داد؟
(شمرده شمرده و با طمأنینه) آقای عزیز! ما برای چه مربی خارجی می آوریم؟ او باید تأثیرگذار باشد. فوتبال خوشگل و تماشایی را یاد بدهد و تیم را قهرمان کند. 7 تا گل در این تورنمنت زدیم همه اش روی ضربات ایستگاهی و ضربه کاشته بود... این هم شد تاکتیک؟!
ضربات ایستگاهی جزو تاکتیک نیست؟!
چرا، ولی روش های دیگر چه می شود؟ همه عالم و آدم می دانند تیم ملی ایران در فاز تهاجمی مشکل دارد. این مسئله را هم انکار می کنید؟!
باید پذیرفت که کارلوس کروش، ساختار دفاعی ایران را اصلاح کرد. تیمی که همواره در فاز دفاعی در فوتبال آسیا مشکل داشت و گل های مفت می خورد، حالا جور دیگری بازی می کند...
(حرف مان را قطع می کند) ببخشید مگر قبل از کروش هم ما یک بر صفر نمی باختیم؟
معمولاً دقایق آخر گل می خوردیم و نمی توانستیم جبران کنیم! اصلاح ساختار دفاعی را نمی توان کتمان کرد!
این مسئله را هم نمی توان کتمان کرد که زمان مایلی کهن هم تیم ملی ما 6 تا 6 تا به کره جنوبی گل می زد. عربستان را هم می بردیم.
ولی همان زمان به همین عراق باختیم!
هر چه بگوییم، شما یک چیزی در دفاع از کروش رو می کنید. اگر قرار به دفاع و حمایت محض باشد که همین جا مکالمه را تمام کنیم!
" کارلوس کی‌روش بهترین گزینه برای ما بود. او مربی دقیق، ریزبین، باهوش و فوق‌العاده بود. در میان تمام افرادی که کنار من کار می کردند کارلوس بدون شک بهترین بود. هیچ شکی در این باره ندارم. "
این گفته ها از کسی نیست جز سر آلکس فرگوسن بزرگترین اسطوره مربیگری در دنیا که درباره مربی تیم ملی فوتبال کشورمان یعنی کارلوس کی روش، بیان کرده است.
جمعه سوم بهمن ماه 1393 تیم ملی کشورمان از مسابقات جام ملتهای آسیا حذف شد. گذشته از نوع قضاوت داور و وضعیت کنفدراسیون آسیا و عقب ماندگی به شدت نهادینه ی مسوولان فوتبال قاره کهن، چیزی که بسیار جلب توجه می کند خوشحالی و لذت بسیاری است که بعضی از مربیان وطنی از این حذف شدن می برند و چنان می نماید که دنیا را به آنها داده اند.
بی گمان اساتید روانشناسی و رفتار شناسان خبره می توانند درباره این رفتار و کردار بررسی و پژوهش نمایند و کشف نمایند که این رفتار چه علتی می تواند داشته باشد و آیا هیچ انسانی از شکست تیم ملی اش خوشحال و شادمان می شود؟
با توجه به اینکه بیش از 35 سال است مسابقات تیم ملی را پیگیری می کنم می توانم به جرات بگویم که هرگز تا این اندازه با آرامش بازی های تیم ملی را نگاه نکرده ام و همواره با استرس و اضطراب ...